Յանուն Հօր եւ Որդւոյ և Հոգւոյն Սրբոյ. Ամէն:

«…Երուսաղեմից չմեկնեն, այլ սպասեն
Հոր խոստմանը, որն ասաց. « Դուք ինձանից լսեցիք,
որովհետև Հովհաննեսը իսկապես մկրտեց ջրով,
բայց դուք մոտ օրերս մկրտվելու եք Սուրբ Հոգով»:

(Գործք1:4-5)

Համբարձումից առաջ Տերը այս պատգամն ավանդեց իր աշակերտներին և հավաստիացրեց նրանց, որ զորություն են ստանալու, երբ Սուրբ Հոգին իջնի իրենց վրա և որ իրենք լինելու են վկաները և′ Երուսաղեմում, և′ Հրեաստանում, և′ ողջ աշխարհում:

Եվ Պենտեկոստեի տոնը, որը հրեաների մեծ տոներից մեկն էր, համընկավ Հիսուսի հարության 50-րդ  օրվան: Առաքյալներն ու իրենց հավատացյալ ընկերները, թվով շուրջ 120 հոգի մեկտեղ, միասիրտ հավաքվել էին վերնատուն  կոչ­վող վայրում եւ սպասում էին մխիթարիչ Սուրբ Հոգուն։ Հանկարծ երկնքից ձայն լսվեց, ինչպես հողմի շառաչ եւ լցրեց ողջ վերնատունը։ Հավաքվածների վրա հայտնվեցին հրեղեն լեզուներ, ու նրանք լցվեցին Սուրբ Հոգով եւ սկսեցին խոսել տարբեր լեզուներով, ինչպես որ Հոգին թելադրում էր նրանց։ Այդ օրերին Երու­սաղեմում հոծ բազմություն կար հավաքված, եւ բոլորն էլ զարմացած էին այս հրաշքով։ Ոմանք հիանում եւ հավատում էին այս երեւույթի՝ հրաշքի, Աստծուց առաքված լինելու իրողությանը, ոմանք էլ այն վերագրում էին աշակերտների գինովությանը։ Սակայն Պետրոս աոաքյալը ժխտեց գինովության մեղադրանքը եւ բացատրեց, որ այս հրաշք երեւույթը Հովելի մարգարեության իրականացումն է, որի բերանով Աստված ասել էր. «Եվ պիտի լինի սրանից հետո, որ իմ հոգին պիտի թափեմ ամեն մարմնի վրա…»։ Պետրոս առաքյալը հրաշքից երկյուղած եւ զարմացած բազմությանը կոչ արեց փրկության համար ապաշխարել եւ մկրտվել Հիսուս Քրիստոսի անունով։ Հազարավոր մարդիկ այդ օրը դարձի գալով՝ մկր­տվեցին եւ հաստատ հավատով հետեւեցին առաքյալների ուսուցումներին։ Հի­սուսի առաքյալներն ու այս նորադարձները դարձան Տիրոջ աոաջին՝ Երուսաղեմի եկեղեցու հավատացյալներն ու սպասավորները, որոնք, Սուրբ Հոգով լցված, համարձակությամբ Աստծու խոսքն էին քարոզում։ Մեր պատրիարքներից մեկն այս առիթով գրում է. «Սուրբ Հոգիին ներկայությունը իրեն սպասող առաքեալներու մեջ, ոչ միայն միացման կենդանի օղակը եղավ զանոնք իրարու միացնող, այլ նաեւ զիրենք բոլորը հանձնեց այն սկզբունքի մեջ, որ կյանքի գերագույն սկզբունքն է։ Սուրբ Հոգիին մեջ առաքյալները, իսկ իրենցմով բովանդակ եկեղեցին կը միանար ու կեղբայրանար, կը զօրանար ու կը միաձուլվեր, այն մեծ սկզբուն­քին մէջ, որ կյանքն է, ընկերության եւ հետեւաբար Աստուծո»։ Continue reading →