Պատմությունը չեմ կարծեր, թե արձանագրած
ըլլա այդպիսի կոտորած մը…

Չեմ կարծեր, թե որևէ գրիչ կամ բերան կարենա
նկարագրել այն զարհուրելի  նախճիրները,
որոնք տեղի ունեցան 1915 թ.-ին:

(Արքեպիսկոպոս Զ. Եղիայան)

Պատմությունն ունի իր անսասան կամքը. եղերական 15-ին պիտի հաջորդեր հերոսական 18-ը: Ապա պիտի գային մեր վերածննդի և բուռն ծաղկումի տասնամյակները: Պիտի կառուցվեր այսօրվա Հայաստանը՝ հանուր հայության ոգեղեն և մարմնավոր հայրենիքը, մեր միակն ու անփոխարինելին: Մեր սրբության սրբոցը: Եվ եթե եղեռնից հետո մեր վշտակիր բարեկամները ցավով մտածում էին, թե հազիվ ոտքի կանգնի մի ժողովուրդ, որի գլխով եղեռն է անցել, ապա այսօր միայն կույրերը կարող են աշխարհին ի լուր չբարբառել, թե մահ չունի մի ազգ, որ եղեռն է տեսել, եղեռնից հետո հաղթել է Սարդարապատում և այսօր աշխարհի հետ խոսում է իր սեփական լեզվով և ինքնուրույն ու ինքնատիպ մշակույթի գանձերով:

Տասնամյակներ են անցել եղերական այն օրերից: Վերածննդի ու վերընձյուղման, ծաղկումի ու բարգավաճման տասնամյակներ: Եվ կոտորածից, մահերից ու ավերածություններից հրաշքով փրկված մի բուռ Հայաստանը դարձել է ոչ միայն տեղաբնիկների նորոգ երկիրը,  այլև անցած տասնամյակներում հայրենադարձված զանգվածների երջանիկ օթևանը, աշխարհի տարբեր երկրներում հանգրվանած ամբողջ հայության հոգու հայրենիքն ու ազգապահության կենսահյութերի հորդաբուխ աղբյուրը։

Սովորաբար որևէ երկրի զարգացման թափն ակնառու դարձնելու համար համեմատության մեջ են դնում նրա ներկայի և անցյալի որևէ շրջանի վիճակներն արտահայտող ցուցանիշները:

Հայաստանի պարագային այդօրինակ համեմատություններն անիմաստ են, որովհետև խորհրդային կարգերի նախօրեին կամ նրանից առաջ, ամենայն հայոց մեծ բանաստեղծի պատկերավոր վկայությամբ, այն դարձել էր «զարկվա′ծ հայրենիք, զրկվա′ծ հայրենիք»,«ողբի′ հայրենիք, որբի′ հայրենիք»։

Գյուղական տնտեսությունը քայքայված էր և չէր կերակրում հողի աշխատավորին։ Չկար արդյունաբերություն այս բառի իսկական առումով: Եվ հեռու միջնադարում համալսարաններ ունեցած Հայաստանի լուսատենչ զավակները խարխափում էին խավարի մեջ կամ գիտության իրենց անհագ ծարավը հագեցնում էին Ռուսաստանի ու Եվրոպական մյուս երկրների համալսարաններում։

1910–ական թվականներին մեծն Թումանյանը տենչում էր այն օրը, երբ հայ ժողովուրդն իր գլխի վերև կունենա խաղաղ երկինք, և հայոց մտավոր ցրված ուժերը կմեկտեղվեն ու կստեղծեն գիտական մի հաստատություն՝ Հայկական ակադեմիա։ Այսօր Հայաստանի աշխարհահռչակ ակադեմիայի համակարգում գործում են մի քանի տասնյակ ինստիտուտներ, որոնց գիտական վաստակը դուրս է եկել ազգային սահմաններից, գրավել համամիութենական ու համաշխարհային գիտական հասարակայնության համակիր ուշադրությունը։

Հայաստանը մեծ գիտության, առաջադիմական լուսավորության ջահակիրն է։ Նրա բարձրագույն ուսումնական հաստատություններում՝ համբավավոր համալսարանում ու կոնսերվատորիայում, մանկավարժական, պոլիտեխնիկական, բժշկական և այլ ինստիտուտներում ուսում են առնում հայ ժողովրդի երջանիկ երիտասարդները՝ սփյուռքահայ հայրենակիցների և արտասահմանյան հարյուրավոր այլազգիների հետ միասին։

Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը և Վայոց ձորի թեմը, համագործակցելով Վայոց ձորի մարզպետարանի և մարզի 8 համայնքների (6-ը՝ խոշորացված) հետ, կորոնավիրուսի հետևանքով ստեղծված իրավիճակը հաղթահարելու նպատակով մարզի կարիքավոր 4 և ավելի անչափահաս երեխաներ ունեցող ընտանիքներին ցուցաբերեց պարենային սննդի օգնություն:

Օրերս 172 ընտանիքի տրամադրվեց 40կգ-անոց պարենային սննդի փաթեթներ:

Թեմի առաջնորդ Տ. Աբրահամ արքեպիսկոպոս Մկրտչյանի օրհնությամբ պարենային փաթեթների բաշխումը կատարեց Եղեգնաձորի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ Տ. Վազգեն քահանա Հովհաննիսյանը:

Այսօր՝ փետրվարի 23-ին, Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին նշում է Բուն Բարեկենդանը: Սովորաբար Բարեկենդան է կոչվում շաբաթապահքերի և Մեծ Պահքի նախընթաց օրը: Բարեկենդանին թույլատրվում են չափավոր վայելքներ, խրախճանքներ, խաղեր և ուտեստներ` ի հետևություն Եղիային ուղղված հրեշտակի խոսքի. «Ելիր, կեր, որովհետև երկար ճանապարհ ես գնալուե (Թագ. 19:7): Բարեկենդան բառացի նշանակում է կենդանություն, բարի կյանք:

Հին ժամանակներում Բարեկենդանն ավելի ճոխ է նշվել` խնջույքների սեղանի անբաժան մասն են կազմել մսեղենը, կաթնեղենը, յուղով կերակուրները, պարտադիր կերակրատեսակներից` ամիճը, այսինքն` լցոնած հնդկահավը, փախլավան, նաև բոլորիս հայտնի խաշը: Բարեկենդանի խրախճանքին մասնակցում էին բոլորը. մինչևիսկ չքավորները ուշադրության առարկա էին դառնում և առատապես վայելում էին Բարեկենդանի սեղանը: Իսկ Բարեկենդանի կիրակի գիշերը` ընթրիքից հետո, նախքան քնելը, մածուն ու կաթնապուր էին ուտում և անկողնի մեջ խաշած ձու ուտելով` բերանները փակում էին` մաղթելով, որ Զատկին ձվով բարով բանան իրենց բերանները: Մեծ Պահքն սկսվում է Բուն Բարեկենդանով: